Kalbimden dökülenler..

Yaralıydı. Bir kuş misali. Kanatları zarar görmüştü. Özgürce kanatlarını çırpmak isterken nasıl yapacaktı ki bunu? Olduğu yerde saplanıp kalmıştı. Ta ki biri onu bulana dek..Yarası kanıyordu, zaman geçmesine rağmen hala kanamaya devam ediyordu. Onu kurtaran kişi de biliyordu yaranın kolay iyileşmeyeceğini fakat onu iyileştirmeye kararlıydı. Kuş kurtarıcısına tutundu. Çünkü kuş biliyordu onunla ayrı yerlerde aynı hayallere kapılmış , onunla ayrı yerinden vurulmuş fakat aynı yerinden kanayan aynı yerinden acıyan iki aşık olduklarını. Adam kızı bir kuş misali aldı yarasını sardı kanatlarını iyileştirdi. Ona yeniden uçmayı öğretti. Zamanı geldiğinde onu gökyüzüne özgürlüğüne gönderdi. Kız bir süre özgürce kanat çırpmaya devam ederken dayanamadı geri döndü. Hangi insan ya da varlık sayesinde özgürlüğüne kavuştuğu insanı unutur ki? Kız minnet ediyordu Adama. Onu kahramanı olarak görüyordu. Korkuyordu onu kaybetmekten. Kızın bilmediği bir şey vardı; kanatları zarar gören tek o değildi. Onun d...

Bir gün yine çıkageldi ansızın tüm hüzünler. Eskilere dalıyorsun, düşünüyorsun düşünüyorsun..Bir zamanlar kalp ritmini hızlandıran ne varsa bir sızı olarak kalmış gönlünde. Kalbinin derinliklerine gömmüşsün acılarını. Yarayı koparıp atmazsan iyileşmez derler. Ama sen her seferinde kanatmayı seçmişsin. Kanattıkça acı çektin. Acısını en derinlerinde yaşamak istiyor insan, dibine kadar. Mutlu olmak için çabalamak yerine içindeki o acıyı yaşatmayı istiyor insan. Acısını diri tutmalı ki aldığı yaraları unutmamalı insan. Bazen yara bandı yapıştırır iyileşsin istersin. Ama bilmezlerki hava almayan yara iyileşmez. Yara bandı yapıştırılan kalp iyileşmez kabuk bağlamaz. Bırak kanasın, acısını akıtsın,kuruyana kadar. Günler geçtikçe kabuğunu bağlar. Sonra o kabuğu atar ama izi kalır. İnsanlar gibi.. Acıyı dibine kadar yaşamalı. Ama kimseyi yara bandı yapmamalı kendine insan. Yaralı bir kalp başka hiçbir kalbe iyi gelmez. Önce içinde ki kinini acısını akıtmalı insan sonra kabuk bağlamasını bekleme...