Kalbimden dökülenler..

Neden her seferinde vazgeçilen ben oluyorum? Nasıl bu kadar kolay olabiliyor birinden gitmek ? Diye soruyor musunuz siz de kendinize? Sevdiğini söyleyen gidiyor. Fark ettim ki sevgi denilen o duygu insanların elinde bir oradan bir oraya sürüklenip duruyor. Oysa sevgi bu kadar kolay taşınabilen tutulabilen bir şey değildi ki. Sevgi denen duygu yüklü his... hangimiz onun ağırlığını taşıyabiliriz ? Ya da biz artık sevgiyi o kadar hafifleştirdik ,o kadar basitleştirdik ki. İşte bu yüzden sevgi oradan oraya sürükleniyor. Sevgi beslemek bu kadar kolay olmamalı. Biz insanlar her şeyi , bütün anlamlı güzel olan ne varsa biz basitleştirmekten başka bir işe yaramıyoruz. Sevdiğini söyleyen herkes bir süre sonra o sevginin ağırlığını kaldıramıyor ve bırakıyor. Hiç kimse başaramıyor sevgisini elinde tutmayı ve sonrasında vazgeçiyor. Vazgeçmek kolay olmamalıydı fakat bu kadar basitti işte gitmek. Şimdiler de herkesin ağzında şu iki kelime 'seni seviyorum' bakın küçük yazıyorum özellikle....

Yine kendimle baş başa kaldığım anlardayım. Öylece oturdum ne yazsam diye düşünüyorum. Aslında içimde yazıya dökmem gereken öyle çok şey var ki. Nasıl dile getirilir , nasıl anlatılır bilmem.. Derin bir iç çekiyorum ne kadar da fazla yormuş meğerse hayat beni. Neler neler yaşadım her şeye rağmen ayağa kalkabilmişim. Tebrik mi etmem lazım kendimi şimdi ? O zaman tebrik ederim seni Canım Kendim! Şimdi ben burda hangi cümleyi kursam hislerime tercüman olur ki. Biraz karışık hislerim, hatta karışık kelimesi hafif kalır ben bildiğiniz karmakarışık olmuşum. Beni çıkarabilene helal olsun.    Haftanın bazı günlerini yürüyüş ve kendimi dinleme günü ilan ettim. Ara sıra boş bulduğum bir kamelya'ya oturuyor etrafı seyre dalıyorum. Sokakta insan kalabalığından başka bir şey yok ha bir de cağğnım sokak hayvanları. Gözlerimi kapayıp öylece dışarısının sesini dinliyorum. Rüzgar üzerime estikçe vücudumun titrediğini hissediyorum. Ama ısrarla hırka giymiyordum. Sıcak rüzgarın bedenimde yarattı...