Yollar

Hüzün kapladı yine içimi..
Ben ise bir otobüste oturmuşum sonu olmayan yollarda gidiyorum.
Camdan dışarıyı seyrediyorum. Dışarıda kar..
Gökyüzünden yere inişini izliyordum. Ne de güzel düşüyorlardı, birbirlerine çarpmadan.
Yollar bitmiyor sonsuzluğa gidiyor sanki. Dağların arasında bir kayboluyor sonra tekrardan ortaya çıkıyorduk.
'Seyahatler çekiyor içim' derken boşuna dememişti Sait Faik. İnsan yanına bir sırt çantası alıp öylece uzaklaşmak istiyor herşeyden, herkesten. Ardı kesilmeyen yollarda uzanmak istiyor. Yabancı bir şehre gidip kaybolmak istiyor sokaklarında. Bütün geçmişini, herkesi geride bırakıp önüne bakmak istiyor. Çünkü yüreğindeki sızıyı ancak böyle dindirir insan. Yeni yollar keşfederek..
Şimdi ise kar yağmayı bıraktı, bulutlar kayboldu yerini güneşe bıraktı. Karanlık yolumu bütün görkemiyle aydınlatıyordu. Her yağan yağmurun ardından güneş açar derler. Hayatımızda olduğu gibi. Ağladıktan sonra atılan kahkahalar gibi. Gözyaşlarımız hazırlık yaparmış bir sonraki tebessümümüze.
Yaşanan olan biten herşeyin bi anlamı var. Hayatın, doğanın döngüsü bu. Herşey bizim içimizde bitiyor.
Yağan yağmurun arkasından doğan güneş gibi, gölge düşmüş yollarımızın sonu da hep Aydınlık...