Yaşam..

Selam yeniden herkese, bu blog sayfamı çok fazla kitleye ulaştıramamış da olsam bi nevi günlük, anı defteri vs gibi kullanıyorum . Zaten sık sık yazmıyorum desenize siz de epi topu 4 tane yazın var Melisa neyin kafasını yaşıyorsun ? :) Aslında istatistiklere baktığımda yine de az buçuk kişi incelemiş sayfamı . Umarım yazarken hissettiklerimi okurken de hissettirebiliyorumdur.
Hayat çok garip, insanlar garip... Siz bilmezsiniz tabi şu an üniversite 4. sınıfım. Burada öyle insanlar tanıdım ki bütün acıları yaşamış hayatın farkına varmış insanlardan tutun. Acı nedir öğrenememiş hayatı sadece sırf yaşamış olmak için yaşayanına kadar tanıdım. Fakat her biri benim hayatımda ders oldular bana. Her seferinde bir şeyler öğrendim. Hepsi birer olgunluk kattılar bana. İşte insan böyle böyle öğreniyor hayatı. Kimisi annesini kaybetmiş, kimisi babasını,kimisi kardeşini,eşini,dostunu,sevdiğini... Herkesin başına bir şeyler geliyor bu hayatta. Galiba en kötüsü kaybetmek. Neyi,kimi,nasıl kaybetmek ? Ailemizi kaybetmek, sevdiğimizi kaybetmek, vücudumuzdan bir organı kaybetmek(sanırım bu en büyük kaybediş). Aslında sevdiğimiz birini kaybettiğimizde de vücudumuzdan bir organı kaybetmiş gibi hissetmiyor muyuz? Tarifi olmayan bir acı. İnsanın hislerini anlatması,yazıya dökmesi ne kadar zor. Anlatsan da anlarlar mı ki? Boşuna uğraşma anlamayacaklar seni,benim kendimi anlayamadığım gibi .Bir şekilde alışacaksın kaybettiklerine o acıyı iliklerinde hissedeceksin.Hissedeceksin,darmadağın olacaksın,yanıp bitip kül olacaksın ki sonunda vakti geldiğinde yeniden küllerinden doğacaksın. Hayat bu,hayatın döngüsü bu ne kadar uğraş verirsek verelim sonuç bu..